-
1 przymus
m sgt (G przymusu) 1. (presja) compulsion (robienia czegoś to do sth); (konieczność) obligation (robienia czegoś to do sth)- przymus wewnętrzny compulsion- przymus posyłania dzieci do szkoły the obligation to send children to school- pod przymusem under compulsion a. constraint a. duress- zrobić coś pod przymusem to do sth under compulsion a. constraint a. duress- zrobić coś bez przymusu to do sth of one’s own free will- odpowiadać komuś z przymusem to answer sb unwillingly- wywierać na kogoś przymus to coerce a. pressurize sb- stosować wobec kogoś przymus to bring pressure to bear on sb- od pewnego czasu w stosunkach z Adamem wyczuwam pewien przymus for some time now I’ve sensed some constraint in Adam’s attitude to me- nie ma przymusu! it’s a free country!2. Prawo constraints pl- środki przymusu coercive measures, means of coercion- □ przymus administracyjny administrative constraint- przymus fizyczny Prawo physical constraint- przymus moralny moral constraint a. obligation* * ** * *mi(= presja) coercion; (wewnętrzny, moralny) compulsion; przymus fizyczny physical constraint; robić coś bez przymusu do sth without any constraint; robić coś pod przymusem do sth under compulsion l. coercion; prawn. do sth under duress; środki przymusu measures of coercion l. compulsion.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > przymus
-
2 stosować
I. vt2) ( zmuszać)\stosować wobec kogoś przymus jdn zwingenII. vr1) ( przestrzegać)\stosować się do przepisów/wymogów sich +akk nach den Vorschriften/Anforderungen richten2) ( mieć zastosowanie)\stosować się do kogoś/czegoś sich +akk jdm/etw fügen, sich +akk an jdn/etw anpassen
См. также в других словарях:
przymus — m IV, D. u, Ms. przymussie, blm 1. «presja, nacisk wywierane na kogoś, okoliczności zmuszające kogoś do działania wbrew swojej woli; zmuszanie się do czegoś» Przymus wewnętrzny. Zrobić coś bez przymusu. Odpowiadać komuś z przymusem. Wywierać na… … Słownik języka polskiego
brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą … Słownik języka polskiego
